1گروه بیولوژی دریا، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
2موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور، سازمان تحقیقات و آموزش و ترویج کشاورزی، تهران، ایران
3گروه شیلات، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران
چکیده
گیش ماهی پوزه دراز از مهم ترین گونه های خانواده گیش ماهیان (Carangidae) بوده و از ماهیان مهم شیلاتی محسوب می شود. در این پژوهش 440 قطعه گیش پوزه دراز توسط تور ترال صید و از تخلیه‌گاه‌های صیادی که به روش‌های متفاوتی اقدام به صید می‌نمایند از بهار 95 تا زمستان 95 در استان هرمزگان نمونه‌برداری شد. نمونه های ماهیان پس از بررسی اولیه و زیست‌سنجی فریز شده و به آزمایشگاه منتقل شدند. در ابتدای امر نمونه ها کالبدشکافی شده و وزن معده، نوع محتویات معده، وزن محتویات معده و وزن کبد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از بررسی‌ها برروی گیش پوزه دراز نشان داد که ارجحیت غذایی در جنس نر و ماده برای ماهی به عنوان غذای اصلی به ترتیب 76/6 درصد و 18/1 درصد، سخت پوستان به عنوان غذای فرعی به ترتیب 11/1 و 17/4 درصد و نرم تنان 4/8 درصد و 4/3 درصد است. در بین نمونه‌های غذایی ماهی به دست آمده از معده گیش پوزه دراز، موتو ماهیان 56/6 درصد، انواع کالرماهیان 19/62 درصد، دمریش ماهیان 5/6 درصد، بز ماهیان 4/67 درصد و مجموع سایر ماهیان 13/51 درصد ترکیب غذایی این گونه تشکیل می دادند. در بین سخت پوستان، میگو 63/15 درصد و خرچنگ 36/85 درصد در محتویات معده گیش پوزه دراز یافت گردید. بررسی ها و تحلیل های آماری تفاوت معنی داری را بین ارجحیت غذایی جنس نر و ماده نشان نداد (0/05≤P). میانگین شاخص خالی بودن معده 69/67 درصد به دست آمد گونه گیش پوزه دراز یک گونه گوشت خوار است و نتایج تحقیق نشان می دهد که غذای اصلی آن در منطقه مورد بررسی شامل ماهیان و سخت پوستان میباشد. این گونه جز ماهیان نسبتاً کم غذا محسوب می شود و بیش ترین درصد معده های خالی در فصول تابستان و زمستان به دست آمد. از آن جائی که در آبزی پروری غذا بخش عمده ای از هزینه ها را به خود اختصاص می دهد، نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد این گونه از نظر اقتصادی پتانسیل معرفی به این صنعت را دارا می باشد.
ستاری،م.؛1383. ماهی شناسی 2 (سیستماتیک). انتشارات حق شناس. چاپ اول. 518 صفحه.
صادقی، م.س.؛ ابدالی، س. و معنوی، ا.، 1393. بررسی رژیم غذایی گیش خال سفید Carangoidesmalabaricus در آبهای استان هرمزگان (محدوده خلیج فارس). پژوهش‌های علوم و فنون دریایی. سال 9، شماره 1، صفحات 69 تا 78.
صادقی، س.، 1380. ویژگی های زیستی و ریخت شناسی ماهیان جنوب ایران (خلیج فارس و دریای عمان). انتشارات نقش مهر. تهران. ایران.
دوستدار، م.؛ دریانبرد، غ.؛ وثوقی، غ.؛ کاظمیان، م. و رحمتی، ر.؛ 1388. بررسی رژیم غذایی طبیعی ماهی گیش کاذب در آب های ساحلی دریای عمان (Lactarius lactarius). مجله دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی. شماره 12، صفحات 32 تا 37.
کمالی، ع.؛ دهقانی، ر. و حسینی، ع.، 1394. رابطه بین طول و وزن و تعیین ضریب چاقی (K) ماهی گیش پوزه دراز Carangoides chrysophrys در آبهای استان هرمزگان. فصلنامه آبزیان و شیلات. شماره 23، صفحات 65 تا 73.
کمالی، ع.؛ دهقانی، ر.؛ درویشی، م. و حسینی، ع.؛ 1395. بررسی تغذیه طبیعی ماهی گیش پوزه دراز Carangoides chrysophrys آب های استان هرمزگان. چهارمین همایش ملی و شیلات آبزیان. 4 اسفند 1395.
ولی نسب، ت.؛ دریانبرد، غ. و دهقانی، ر.، 1382. پایش ذخایر کفزیان به روش مساحت جاروب شده در آب های دریای عمان (1381). موسسه تحقیقات شیلات ایران.
Alegria-Hernandez, V., 1984. Some aspect of horse mackerel (Trachurustrachurus L.) biology in the middle Adriatic. FAO Fishreport. Vol. 290, pp: 123-125.
Al-Rasady, I.; Govender, A. and Al-Jufaili, S.M., 2012. Reproductive biology of longnose trevally (Carangoides chrysophrys) in the Arabian Sea, Oman. Environmental biology of fishes. Vol. 93, No. 2, pp: 177-184.
Berry, F.H.; Smith-Vaniz, W.F. and Moberly, J.B., 1981. Identification of trevallys or crevalles (genus Caranx sp.) of the Indian and Pacific Oceans. International Game Fish Association, Fort Lauderdale, FL. In Wetherbee, B. M, Holland, K. N., Meyer, C. G., Lowe, C. G., 2004. Use of marine reserve in Kaneohe Bay, Hawaii by the gian trevally, CaranxIgnobilis. Fisheries Research. Vol. 67, pp: 253-263.
Biswas, S.P., 1993. Manual of methods in fish biology. South Asian Publishers PVt Ltd, India. 62 P.
Carpenter, K.E.; Krupp, F.; Jones, D.A. and Zajons, U., 1997. FAO species identification guide for fishery purpose. The living marine Resources of Kuwait, Eastern Saudi Arabia. Bahrain. Qatar and the United Arab Emirates. Rome, FAO. 293 p.
Euzen, O., 1987. Food habits and diet composition of some fish of Kuwait. Bulletin Marine Science. Vol. 9, pp: 65-85.
Kulbicki1, M.; Bozec, Y.; Labrosse, P.; Letourneur, Y.; Mou-Thum, G. and Wantiez, L., 2005. Diet composition of carnivorous fishes from coral reef lagoons. Vol. 18, pp: 231-250.
Mohsin, A.K.M. And Ambak, M.A., 1996. Marine fishes and fisheries of Malaysia and neighbouring countries. University Pertanian Malaysia Press, Malaysia. 744 p.
Neilson, J.D. and Perry, R.I., 1990. Diel verticalmigrations of marine fishes: an obligatefacultative process? Advances in MarineBiology. Vol. 26, pp: 115-168.
Prejs, A. and Colomine, G., 1981. Métodos para el estudio de los alimentos y lasrelacionestróficas de los peces. Caracas: U. Central de Venezuela/U. de Varsovia.
Sley, A.; Jarboui, O.; Ghorbel, M. and Bouain, A., 2008. Diet composition and food habits of Caranx rhonchus (Carangidae) from the Gulf of Gabes (central Mediterranean). Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom. Vol. 88, No. 4, pp: 831-836.
Saucedo-Lozano, M.; Bernal-Ornelas, H.; Espino-Barr, E.; Garcia-Boa, A.; Cabral-Solís, G. and Puente-Gómez, M., 2012. Feeding habits of the Green jack (Caranx caballus Günther, 1868) on the Coast ofManzanillo. The Open Marine Biology Journal. Vol. 6, No. 1, pp: 28-37.
Sivakami, S., 1995. Fishery and biology of theCarangidae off Cochin. Journal of the Marine Biological Association of India. Vol. 37, No. 1-2, pp: 237-248.
ابتدای صفحه