بررسی اثر درمانی داروی گیاهی فنکون (Fenchone) بر روی لیشمانیا ماژور در مدل برون تنی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه آموزشی پاتوبیولوژی، دانشکده دامپزشکی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران

2 مرکز تحقیقات لیشمانیوز، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران

3 گروه بیوتکنولوژی دارویی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران

چکیده

لیشمانیازیس یکی از بیماری های انگلی است که به طور گسترده در جهان گسترش یافته است. لیشمانیا ماژور و لیشمانیا تروپیکا باعث بروز لیشمانیوز جلدی می شوند. از نظر بالینی، ضایعات ناشی از لیشمانیا ماژور بیشتر طول می کشند. این مطالعه به منظور ارزیابی فعالیت ضد لیشمانیایی و اثرات یک عصاره گیاهی بر مراحل مختلف لیشمانیا ماژور طراحی شده است. غلظت های مختلف عصاره فنکون در برابر لیشمانیا ماژور با استفاده از روش تست سمیت سنجی یا روش انجام آزمایش تعیین میزان سمیت داروها بر روی ماکروفاژ مورد استفاده قرار گرفتند و غلظت بازدارنده (IC50) با شمارش انگل ها محاسبه شد. برای آماستیگوت های درون ماکروفاژ، فعالیت ضد لیشمانیایی به وسیله شمارش میانگین تعداد آماستیگوت ها و مقدار IC50 مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان جذب نوری توسط الایزا برای تعیین مقادیر IC50 برای پروماستیگوت ها اندازه گیری شد. یافته ها نشان داد که عصاره فنکون باعث کاهش میزان تکثیر پروماستیگوت ها و آماستیگوت ها می شود (P<0/001). میانگین مقادیر IC50 آماستیگوت ها برای فنکون برابر با 82 در مقابل 175/1 میکروگرم بر میلی لیتر داروی گلوکانتیم بود. هم چنین میانگین مقادیر IC50 پروماستیگوت ها برای فنکون برابر با 180 در مقابل 613 میکروگرم بر میلی لیتر داروی گلوکانتیم بود . میزان شاخص انتخابی برای فنکون 9/6 بود در حالی که این مقدار برای داروی گلوکانتیم برابر با 8/24 بود. این مطالعه نشان داد که ارگانیسم نسبت به داروی کنترل مقاومت نسبی پیدا کرده و عصاره فنکون مانع توسعه پروماستیگوت ها و آماستیگوت ها شده و هم چنین سمیت کم تری نسبت به داروی استاندارد گلوکانتیم دارد.
 

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

Therapeutic effect of herbal medicine Fenchone on Leishmania major in vitro

نویسندگان [English]

  • Sara Asayesh 1
  • Seyed Reza Hosseini 1
  • Iraj Shafiei 2
  • Bagher Amir Heidari 3
1 Department of Veterinary Patobiology, Faculty of Veterinary Medicine, Shahrekord Branch, Islamic Azad University, Shahrekord, Iran
2 Leishmaniasis Research Center, Kerman University of Medical Sciences, Kerman, Iran
3 Department of Pharmaceutical Biotechnology, School of Pharmacy, Kerman University of Medical Sciences, Kerman, Iran
چکیده [English]

Leishmaniasis are parasitic diseases with widely spread in world. Leishmania major and L. tropica cause cutaneous leishmaniasis (CL). Clinically, lesions caused by L. major last longer. This study was designed to evaluate the leishmanicidal activity of fenchone as a plant extract on L. major stages. Various concentrations of fenchone against Lmajor stages by MTT assay and macrophage model were used and the inhibitory concentration 50 (IC50) was calculated by counting of the parasites. For intramacrophage amastigotes, the leishmanicidal activity was evaluated by the mean number of amastigotes and IC50 values. The findings showed that extract of fenchone inhibited the proliferation rate of Promastigotes and amastigotes (P<0.001). The mean IC50 values of amastigotes for fenchone were 82 vs. 175.1 (μg/ml) glucantime. Also, the mean IC50 values of promastigotes for fenchone were 180 vs. 613 (μg/ml) glucantime. The SI index for Fenchone was 9.6, while that for glucantime was 8.24. This study revealed that extract of fenchone prevented the development of the promastigotes and amastigotes. Also, toxicity of fenchone are less than standard drug (glucantime).

کلیدواژه‌ها [English]

  • Fenchone
  • Glucantime
  • Leishmanicidal activity
  • Leishmania major
  • Promastigote
  • Amastigote

مراجع

  1. Hosseini, S. and Dadadkhah Tehrani, S., 2020. Trypanosomatide in Iran and the world. Publications of Islamic Azad University, Shahrekord Branch. 7-32. (In Persian)
  2. Edrisiyan, G.H., 1996. Visceral Leishmaniasis in Iran and the role of serological tests in the diagnosis and epidemiological studies. J Kerman Univ Med Sci. 3(2): 97-108.
  3. Kubba, R.; Al-Gindan, Y.; El-Hassan, A.M. and Omer, A.H.S., 1987. Clinical diagnosis of cutaneous leishmaniasis (oriental sore). J Am Acad Dermatol. 16(6): 1183-1189.
  4. Zink, A.R.; Spigelman, M.; Schraut, B.; Greenblatt, C.L.; Nerlich, A.G. and Donoghue, H.D., 2006. Leishmaniasis in ancient Egypt and upper Nubia. Emerg Infect Dis. 12(10): 1616.
  5. Moemenbellah-Fard, M.D.; Kalantari, M.; Rassi, Y. and Javadian, E., 2003. The PCR-based detection of Leishmania major infections in Meriones libycus (Rodentia: Muridae) from southern Iran. Ann Trop Med Parasitol. 97(8): 811-816.
  6. Desjeux, P., 2018. The increase in risk factors for leishmaniasis worldwide. Trans R Soc Trop Med Hyg [Internet]. [cited 2018 Dec 5]. 95(3): 239-243. Available from: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11490989
  7. Desjeux, P., 2004. Leishmaniasis: current situation and new perspectives. Comp Immunol Microbiol Infect Dis. 27(5): 305-318.
  8. Hadighi, R.; Mohebali, M.; Boucher, P.; Hajjaran, H.; Khamesipour, A. and Ouellette, M., 2009. Unresponsiveness to Glucantime Treatment in Iranian Cutaneous Leishmaniasis due to Drug-Resistant Leishmania tropica Parasites. Handman DE, editor. PLoS Med. 3(5): e162.
  9. Leandro, C. and Campino, L., 2003. Leishmaniasis: efflux pumps and chemoresistance. Int J Antimicrob Agents. 22(3): 352-357.
  10. González, P.; Marín, C.; Rodríguez-González, I.; Hitos, A.B.; Rosales, M.J. and Reina, M., 2005. In vitro activity of C20-diterpenoid alkaloid derivatives in promastigotes and intracellular amastigotes of Leishmania infantum. Int J Antimicrob Agents. 25(2): 136-141.
  11. Minodier, P. and Parola, P., 2007. Cutaneous leishmaniasis treatment. Travel Med Infect Dis. 5(3): 150-158.
  12. Mishra, B.B.; Kale, R.R.; Singh, R.K. and Tiwari, V.K., 2009. Alkaloids: future prospective to combat leishmaniasis. Fitoterapia. 80(2): 81-90
  13. Lamidi, M.; DiGiorgio, C.; Delmas, F.; Favel, A.; Mve-Mba, C.E. and Rondi, M.L., 2005. In vitro cytotoxic, antileishmanial and antifungal activities of ethnopharmacologically selected Gabonese plants. J Ethnopharmacol. 102(2): 185-190.
  14. Lanza, H.; Afonso-Cardoso, S.R.; Silva, A.G.; Napolitano, D.R.; Espíndola, F.S. and Pena, J., 2004. Comparative effect of ion calcium and magnesium in the activation and infection of the murine macrophage by Leishmania major. Biol Res. 37(3): 385-393.
  15. Ahmadpour, M.; Varasteh Moradi, H.; Rezaei, H.R.; Oshaghi, M.A. and Hosseinzadeh Colagar, A., 2018. Modeling of the Geographical Distribution Effects of Great Gerbil (Rhombomis opimus) on Distribution of Sandfly Phlebotomus papatasi in Golestan Province. Journal of animal Environmental. 9(4): 73-80. (In Persian)
  16. WHO (World Health Organization). 2010. Control of the leishmaniases: report of a meeting of the WHO expert committee on the control of leishmaniases.
  17. Mikus, J. and Steverding, D., 2000. A simple colorimetric method to screen drug cytotoxicity against Leishmania using the dye Alamar Blue®. Parasitol Int. 48(3): 265-259.
  18. Kazemi, M. and Saleh, H., 2021. In vitro evaluation of medicinal plants including Artemisia aucheri Boiss, Salvia leriifolia Benth, Achilea santolina, and Nepeta glumerulosa in livestock diet. Journal of animal Environmental. 13(1): 81-92. (In Persian)
فصلنامه محیط زیست جانوری
دوره 14، شماره 1
شماره بهار
اردیبهشت 1401
صفحه 339-344

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار